به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی لبیک به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حج، پوشیدن لباس احرام، یکی از اعمال حج است که حج با آن شروع می شود، لباسی خاص برای عبادتی خاص. این لباس آزمایشى در برادرى و برابری است و اشاره‌ای روشن به اینکه انسان از آرایش‌ها و وابستگی‌های دنیا بیرون شده و در برابر عظمت خداوند با طبیعت پاک و بى‏ آلایش فطرت انسانی‏ وارد شده است‏.
گام بعدی ورود به میقات است. زائران ایرانی در مدینه از مسجره شجره قدم به دیدار یار می‌گذارند. مسجدی که هوایش آکنده از طنین لبیک‌هاست؛ دیوارهای سفید مسجد شجره گویی گوش سپرده‌اند به ندای دل‌هایی که از تعلقات دنیوی رها شده‌اند. مردان و زنان، جامه احرام به تن کرده‌اند، جامه‌ای ساده اما سرشار از معنا؛ نشانه‌ای از پاکی، یگانگی و ورود به مرحله‌ای تازه از سلوک معنوی.
زائران ایرانی در گروه‌های کوچک وارد می‌شوند و کم کم گرد هم می‌آیند؛ برخی در حال صحبت و گفت‌وگو با هم‌کاروانی‌ها هستند. 

برخی در حال تمرین ذکر احرام‌اند؛ برخی دیگر در سکوتی مرموز، چشم‌ها را به آسمان دوخته‌اند. در این میان برخی کودکان فارغ از دنیا و احول دیگران در حال گردش‌اند.

در میان ازدحام آرام زائران، صدای اذان مغرب طنین‌انداز می‌شود. صفوف نماز جماعت شکل می‌گیرد. اندکی بعد نماز جماعت زائران ایرانی در گوشه‌ای از مسجد برپا می‌شود. پس از نماز عشاء، نوبت تلبیه است. مسئولان بعثه در هر دو بخش مردان و بانوان در حال آموزش و هدایت زائران هستند.

با گفتن تلبیه دیگر دیگر محرم می‌شوند و در حریم طواف خانه خدا وارد می‌شوند. زمزمه دعا در میان ستون‌های بلند مسجد پیچیده است؛ گویی هرکس در دل، عهدی دوباره با خداوند بسته است.

اکنون زائران ایرانی، با دل‌هایی آکنده از ایمان و چشمانی اشک‌بار، از دروازه‌های مسجد شجره عبور می‌کنند؛ راهی سرزمینی می‌شوند که در آن، طواف بندگی در کنار خانه خدا، نهایت آرزوی قلب‌های عاشق است. این سفر، تنها یک جابجایی مکانی نیست؛ سفر تحول است، سفری به عمق جان، از شجره تا کعبه.
سوار اتوبوس که می‌شوی چشمان بسیاری را می‌بینی که به‌سوی مدینه برمی‌گردد، دل‌هایی که در حریم بقیع جامانده، اما اشتیاق رسیدن به حرم امن الهی در چهره‌ها موج می‌زند.